Technika stabilizacji zewnątrztorebkowej z dostępu bocznego.

Leczenie chirurgiczne zerwanego więzadła krzyżowego przedniego, polegające na założeniu szwu z nici niewchłanialnej między trzeszczką Vesala a doczaszkową płaszczyzną bliższego odcinka kości piszczelowej, jest powszechnie stosowane od 1970 roku, kiedy taka technika została po raz pierwszy opisana przez doktora DeAngelisa i obecnie jest metodą z wyboru, spośród procedur stabilizacji zewnątrztorebkowej. W 2005 roku w czasopiśmie Journal of American Veterinary Medical Association, doktor Conzemius porównał, korzystając z analizy z użyciem płytki dociskowej, efekty leczenia chirurgicznego techniką TPLO i metodą rekonstrukcji zewnątrztorebkowej podjętego przez tego samego chirurga. Nie odnotowano żadnych istotnych różnic w efektach leczenia.

Idealnie wykonany zabieg rekonstrukcji zewnątrztorebkowej zapewni połączenie punktów izometrycznych na kości udowej i piszczelowej. Innymi słowy, przy zginaniu i prostowaniu kolana odległość między punktami, w których zamocowany jest szew i tym samym długość szwu pozostaną takie same. Punkty, a mianowicie trzeszczka Vesala i doczaszkowa płaszczyzna bliższego odcinka kości piszczelowej, nie są w pełni izometryczne, lecz zostały wybrane z uwagi na łatwość zakładania szwu. Poprzez tunel kostny albo za pomocą kotwicy chirurgicznej można założyć szew w sposób izometryczny, lecz jest to technicznie trudniejsze do wykonania.

Psa układa się w pozycji leżącej na grzbiecie, co pozwala uzyskać dobry dostęp do obu płaszczyzn stawu kolanowego, zarówno bocznej, jak i doczaszkowej. Kończynę można wówczas przesuwać w jedną stronę, a potem w przeciwną. Ramię pozycjonujące pozwala właściwe ułożyć kończynę i zablokować ją do badania łąkotki, a także umożliwia bezproblemową zmianę ułożenia i zablokowanie kończyny do zabiegu stabilizacji zewnątrztorebkowej.

Dostęp do stawu kolanowego uzyskuje się wykonując nacięcie boczne okołorzepkowe. Następnie przecina się rozcięgno mięśnia dwugłowego uda i mięśnia napinacza powięzi szerokiej, pozostawiając nad rzepką wystarczającą ilość tkanki włóknistej, aby można było bez problemu ponownie zszyć obie struktury. Na tym etapie, jeśli to możliwe, nie należy przecinać torebki stawowej.

Następnie należy odseparować mięsień dwugłowy uda od torebki stawowej, aby uwidocznić trzeszczkę Vesala, którą można wyczuć na tylnej krawędzi kości udowej. Jest to dość ruchoma struktura anatomiczna, która przy manipulacji igłą do więzadeł krzyżowych będzie się poruszać, co służy potwierdzeniu jej pozycji. Gdy pojawia się sposobność, warto w pełni naciąć i wypreparować staw na zwłokach, aby zaznajomić się z włóknistymi strukturami anatomicznymi, które przymocowują trzeszczkę do kości udowej. Założony szew będzie bowiem bazować właśnie na tej tkance włóknistej. Najczęstszą przyczyną nieudanej rekonstrukcji jest nieprzeprowadzenie szwu przez wystarczającą ilość tkanki włóknistej.

Następnie należy uzyskać dostęp do torebki stawowej, pozostawiając jednak dostateczną ilość struktury torebki na rzepce, aby móc później zamknąć nacięcie.

Po otwarciu stawu bada się dokładnie sprawdzając łąkotkę boczną i przyśrodkową. Łąkotka boczna jest w sposób bezpieczny usadowiona na kości udowej i porusza się wraz z nią, co minimalizuje urazy.

Łąkotka przyśrodkowa nie jest natomiast bezpiecznie połączona z kością udową. W niestabilnym stawie kość udowa porusza się do przodu i do tyłu ponad łąkotką, co może prowadzić do po- ważnych urazów. U dużych psów z długotrwałą nie- stabilnością w stawie kolanowym najczęściej stwierdza się właśnie urazy łąkotki przyśrodkowej, zaś mniejsze psy wydają się być na nie mniej podatne. Niestety, na- wet przy zastosowaniu odpowiednich narzędzi, bardzo trudno jest obejrzeć łąkotkę przyśrodkową. Hak Senna służy do odciągnięcia ciała tłuszczowego. Dystraktor stawu kolanowego umieszcza się, mocując jedno ramię w dole międzykłykciowym, a drugie na niestawowej powierzchni kości piszczelowej, między łąkotką boczną a przyśrodkową. Na tym etapie nie zaciska się blokady. Ściśnięcie rączek potwierdza prawidłowe umiejscowienie końców ramion dystraktora. Wówczas kość udowa zostanie odsunięta od kości piszczelowej, uwidaczniając łąkotkę przyśrodkową. Jeśli dolny koniec znajduje się zbyt daleko doczaszkowo, staw kolanowy ulegnie zgięciu.

Gdy oba końce znajdują się we właściwej pozycji, należy zacisnąć blokadę i rozszerzyć staw kolanowy. Gdy końce dystraktora są ustabilizowane, narzędzie samo się utrzymuje. Dodatkowe, już miejscowe odprowadzenie, można uzyskać, używając małej podważki Hohmanna albo dźwigni kolanowej.

Należy również zbadać róg boczny łąkotki, korygując położenie dystraktora, jeśli to konieczne. Urazy rogu bocznego są znacznie rzadsze niż rogu przyśrodkowego. Bezpośrednie zbadanie łąkotki pozwala stwierdzić, czy doszło do jakiegokolwiek naderwania/przerwania. Nieuszkodzona łąkotka jest mocna i wytrzymała na badanie. Do tego celu służy specjalny mały zgłębnik (łąkotkowy).

Uszkodzone elementy łąkotki należy usu- nąć, lecz trudno je uchwycić, ponieważ są pokryte bardzo śliskim płynem maziowym. Należy wspomóc się ząbkowanymi kleszczykami Halsteada albo klamrą do więzadeł. Uszkodzone fragmenty wycina się małym ostrzem, a najbardziej przydatny jest ostro zakończony skalpel typu Beaver zamocowany na trzonku Beaver. Produkt nr 65 jest podobny do małego ostrza nr 11, a nr 65A jest jeszcze mniejszy. U większych psów przestrzeń w polu operacyjnym jest na tyle duża, że można użyć ostrza nr 11 z trzonkiem nr 3. Torebkę stawową zamyka się szwami z nici wchłanialnych.

Następnie ponowienie uwidacznia się trzeszczkę Vesala. Samoutrzymujący się rozwieracz Gelpi albo retraktor Hohmana są przydatne, gdyż odciągają mięsień dwugłowy uda i powięź szeroką, które w innym przypadku zasłaniają okolicę trzeszczki.

Wydaje się, że najtrudniejszym etapem całego zabiegu jest przeprowadzenie szwu nicią nylonową za trzeszczką. Warto raz jeszcze podkreślić, że bardzo pomocne jest preparowanie struktur okołorzepkowych na zwłokach i zaznajamianie się z włóknistymi elementami anatomicznymi.

Nić nylonową można poprowadzić wokół trzeszczki, używając specjalnej igły do więzadeł krzyżowych albo odpowiedniego narzędzia do wprowadzania przeszczepu.

Trzeszczka jest stosunkowo ruchomą strukturą anatomiczną, którą można zlokalizować i poruszać, używając końcówki igły. Przesuwając koniec igły wzdłuż tylnej krawędzi trzeszczki, można umiejscowić i przekłuć więzadło udowo-trzeszczkowe. Jeśli nie udaje się wprowadzić igły między kość udową a trzeszczkę Vesala, należy wsunąć ją przynajmniej przez znaczną ilość (warstwę) tkanki włóknistej przylegającej do trzeszczki. Nie można zakładać szwu dystalnie względem trzeszczki. Gdy w pętli nici nylonowej znajdzie się nadmierna ilość tkanki miękkiej, szybko zniknie jej naprężenie, ponieważ nić zacznie ją przecinać. Igłę należy utrzymywać możliwe najbliżej trzeszczki. Zakładanie szwu zbyt dużą igłą możliwie spowoduje, że uchwyci się za dużo tkanki miękkiej.

Następnie przeprowadza się nić monofilamentową i gdy znajdzie się we właściwym miejscu, powinno się udać dosłownie podnieść psa ze stołu operacyjnego bez przecięcia (przerwania) przeszytej nicią struktury. Pętlę nici należy dokładnie sprawdzić, upewniając się co do jej prawidłowego położenia.

Kolejno wywiercić otwór (o średnicy 2,5 do 3,5 mm) w bliższym odcinku kości piszczelowej, obok miejsca przyczepu więzadła rzepki, używając wiertarki albo na- rzędzia do drążenia tuneli kostnych. Nawiercony otwór powinien znajdować się możliwie najbardziej doczaszkowo i przednio, aby zmaksymalizować izometrię.

Pozycjonowanie dalszego otworu w kości piszczelowej

W technice stabilizacji zewnątrztorebkowej po stronie bocznej, bliższym punktem zamocowania pętli nici jest zawsze trzeszczka Vesala (z zastrzeżeniem: patrz kotwice chirurgiczne na str. 6). Istnieje natomiast kilka możliwości umiejscowienia otworu (otworów) w kości piszczelowej. Przeprowadzenie i zakotwiczenie szwu w więzadle tylnym rzepki okazuje się czasem ryzykowne. Alternatywnym rozwiązaniem jest nawiercenie dystalnie dwóch otworów. Pierwszy otwór wykonuje się jak opisano powyżej, natomiast drugi wykonuje się bardziej doogonowo, na linii między trzeszczką Vesala a pierwszym otworem.

Górne pasmo nici nylonowej prowadzi się przez więzadło tylne rzepki, od strony bocznej w kierunku przyśrodkowym. Igłę należy przekłuć przez dalszy przy- czep, aby mocno osadzić ją w pobliżu otworu w bliższej kości piszczelowej.

Pasmo nici nylonowej przeprowadza się następnie z powrotem przez otwór w bliższej kości piszczelowej, używając prostej prowadnicy albo igły do więzadeł krzyżowych.

Jeden wolny koniec nici wsuwa się do tulejki do zaciskania, a drugi wolny koniec wkłada się z drugiej strony tulejki. Na tym etapie tulejkę można jeszcze swobodnie przesuwać.

Należy delikatnie zacisnąć środkową część tulejki, aby nić nylonową można było przeciągać już z pewnym oporem (na około 60% pełnego zaciśnięcia). Jeśli nie ma się dostatecznego doświadczenia, trzeba stopniowo wykonywać ruchy ściskające, aby uzyskać idealny opór nici w zacisku. Przeciągnięcie wolnych końców napręży pętlę nici.

Im większą siłę ściskającą się zastosuje, tym większe będzie naprężenie, które można uzyskać bez ponownego wsuwania się nici.

Nić nylonową należy na tyle naprężyć, aby wyeli- minować ruch szufladowy przedni i sprawdzić pełen zakres ruchów. Kość piszczelowa nie powinna być skręcona na zewnątrz względem kości udowej. Zbyt silne naprężenie jest takim samym błędem technicznym, jak za małe.

Efekt naprężenia można uzyskać za pomocą narzędzi chirurgicznych. Naprężacz widoczny po lewej stronie chwyta wolny koniec nici nylonowej i przeciąga ją przez zaciskarkę z blokadą. Zdjęcie po prawej stronie przedstawia zaciski służące do naprężania nici nylonowej, zamocowane na jej wolnych końcach, które następnie się odciąga standardowymi kleszczykami Gelpi. Jednak przy użyciu narzędzi łatwo jest nadmiernie naprężyć nić.

Wskazówki dotyczące wielkości nici prowadzącej

Poniższe wskazówki mogą być pomocne, przy czym nie ma sztywnych ani uniwersalnych zasad, zwłaszcza u bardzo dużych psów.

Wytrzymałość nici               Masa ciała psa

80lb                                      15-20 kg

100lb                                     20-40 kg

100lb x 2                                    40 kg+

Można używać nawet czterech nici. Gdy korzysta się z kilku nici, wówczas zaleca się używać ich podwójnie, aby zminimalizować urazy w okolicy kości udowej i trzeszczki wynikające z wielokrotnego przeprowadzania igły.

U niektórych dużych psów stawy kolanowe są niekiedy bardzo niestabilne. Sugeruje się wówczas założyć szew przyśrodkowo, aby zapobiec rotacji zewnętrznej kości piszczelowej w miarę naprężania bocznych szwów.

Zaciśnięta tulejka ma owalny kształt. Tulejkę, co ważne, należy zacisnąć na szerokiej części, tj. pod prawidłowym kątem względem dwóch pasm nici nylonowej. Należy upewnić się, że wszystkie zaciski znajdują się w tej samej płaszczyźnie tulejki, gdyż w innym przypadku będą się one wzajemnie neutralizować. Naprężanie pętli nici zwykle umiejscawia zacisk płasko w stosunku do tkanek miękkich. Aby zacisnąć tulejkę na szerokiej części, można wyciągnąć jedno pasmo nici nylonowej, przechylając w ten sposób tulejkę, co pozwala założyć zaciskarkę na szerokiej części.

Następnie tulejkę należy mocno ścisnąć w środku i na obu końcach, jednak nie za blisko końca tulejki. Około 1 mm na końcu pozostawić niezaciśnięty. Odciąć wolne końce blisko zaciśniętego miejsca. Zacisk powinien znajdować się nad mięśniem piszczelowym doczaszkowym, blisko kości piszczelowej.

Otwarty staw zamyka się warstwowo.

Na zdjęciu widać prawidłowo zaciśniętą tulejkę i we właściwej pozycji.

Błędy przy zaciskaniu

Jeśli zacisk wykona się nieprawidłowo, założony szew może szybko stać się niefunkcjonalny.

Opieka pooperacyjna

Na trzy dni można założyć opatrunek Roberta– Jonesa. Przez kolejne siedem dni aktywność zwierzęcia musi ograniczać się jedynie do wyprowadzania w celu załatwienia potrzeb fizjologicznych. Przez następne dwa miesiące aktywność ruchowa na smyczy zapewnia stopniowe zwiększanie ruchomości stawu kolanowego.

Pływanie korzystnie wpływa na poprawę masy mięśniowej bez jednoczesnego obarczania kończyny.

Ostateczną stabilizację miejsca rekonstrukcji zapewnia okołostawowe zwłóknienie tkanek. Szew nylonowy zwykle stanie się niefunkcjonalny między 6. a 10. tygodniem, jeśli w tym czasie stabilizuje staw kolanowy. Jednak zanik takiej funkcji szwu nie wpływa na wynik leczenia, a może jedynie przejawiać się przemijającą kulawizną trwającą 1-2 dni.

Źródło: Veterinary Instrumentation

Pokonać stres.

Grudzień to bardzo intensywny, świąteczny i przyjemny miesiąc ale czy dla wszystkich? Kiedy ludzie hucznie świętują powitanie Nowego Roku nasi podopieczni przeżywają stres z powodu odgłosu fajerwerków. Dodatkowo świąteczna gorączka i zamieszanie panujące podczas samych świąt potrafią zburzyć codzienną rutynę i spokój niejednego pupila.

Jak przygotować zwierzę aby zapobiec stresowi związanemu z nadmiernym hałasem, przemieszczaniem się czy pojawianiem gości w domu?

Jeśli wiemy, że nasz podopieczny jest nadmiernie wrażliwy na bodźce zewnętrzne powinniśmy działać z wyprzedzeniem. Mamy wtedy możliwość zadziałać łagodniej i wspomóc wyciszenie stresu naturalnymi substancjami np. L-tryptofanem i ekstraktem z zielonej herbaty (L-teaniną). Zielona herbata w połączeniu z L-tryptofanem dostarcza niezbędnych aminokwasów, stymulujących produkcję serotoniny. Serotonina odgrywa ważną rolę w utrzymaniu spokoju i zrelaksowania u zwierząt. Ogromną zaletą produktów o takim składzie jest brak otępienia i łagodne acz skuteczne działanie bez uzależnienia.

Inne zastosowanie preparatów z tryptofanem i teaniną to problemy behawioralne prowadzące np. do załatwiania się zwierzęcia w domu czy lęk separacyjny objawiający się nadmiernym szczekaniem czy niszczeniem mebli.

Streszczenie studium przypadku

Wybrano 12 psów różnych ras i w różnym wieku ze względu na nietypowe zachowanie po przyjęciu do schroniska. Zachowania obserwowano w regularnych odstępach czasu i oceniano zgodnie z 7-punktową oceną behawioralną. NutriCareVet Feline and Canine podawano raz lub dwa razy dziennie, zachowanie zaś rejestrowano w odstępach 30 min przez 5 dni. Wszystkie psy, którym podano NutriCareVet stress support przejawiały zmniejszenie zachowań lękowych w ciągu 90 minut od podania produktu, a NutriCareVet był stosowany przez maksymalnie 3 dni. Po tym czasie psy przystosowały się do nowego środowiska.

Sposób działania składników aktywnych

Suplement diety zawierający L-Tryptofan i L-Teaninę, przenikające przez barierę krew-mózg, wpływa na centralny układ nerwowy.
• L-Tryptofan jest prekursorem serotoniny i zwiększa jej poziom
• L-Teanina zwiększa aktywność GABA, neuroprzekaźnika, który działa wyciszająco i obniża poziom niepokoju

Wstępne czyszczenie

• W trakcie wykonywania czynności używać środków ochrony osobistej.
• Rozmontować narzędzia i zanurzyć wszystkie elementy na 10 minut w zimnej wodzie z kranu. Upewnić się, że wszystkie
szczeliny i prześwity są dobrze zanurzone w wodzie.
• Używając miękkiej szczoteczki należy dokładnie wyczyścić wszystkie poszczególne elementy narzędzi pod bieżącą wodą dopóki wszelkie widoczne zanieczyszczenia nie znikną.
• Następnie należy dokładnie opłukać wszystkie trudno dostępne miejsca jak zawiasy, powierzchnie stykowe, prześwity, wgłębienia, wywiercone otwory oraz gwinty przez co najmniej 20 sekund za pomocą strumieniowej dyszy myjącej (dysza powinna zapewnić statyczne ciśnienie wody >2 barów).
• Proces powtarzać do momentu usunięcia wszystkich widocznych zanieczyszczeń.

Kąpiel ultradźwiękowa

Jeśli istnieje taka możliwość zalecane jest wstępne czyszczenie w kąpieli ultradźwiękowej zgodnie z poniższą zasadą:
• Umieścić narzędzia w metalowym sicie tak by się nie stykały.
• Enzymatyczny roztwór czyszczący powinien przykrywać całkowicie narzędzia i jego poziom powinien być zgodny z wytycznymi producenta myjki ultradźwiękowej.
• Czyścić w temperaturze pokojowej i 35 kHz przez >10 minut.
Po wstępnym czyszczeniu ultradźwiękowym narzędzia należy wyjąć, dokładnie wypłukać, z uwzględnieniem wszelkich wgłębień, otworów i trudno dostępnych miejsc zimną wodą z kranu lub z pistoletu do przepłukiwania przez minimum 20 sekund w trybie impulsowym.

Dezynfekcja termiczna i suszenie

Umieścić rozmontowane narzędzia lub otwarte narzędzia na tacy. Jeśli jest to możliwe osusz ręcznie z nadmiaru wody. Dozwolone jest także umieszczenie narzędzi pod lampą grzewczą w celu osuszenia.
Pamiętaj, że zawsze ostatnim etapem jest płukanie w wodzie demineralizowanej.

Przy przeprowadzaniu mechanicznej dezynfekcji termicznej należy kierować się krajowymi wymaganiami dotyczącymi wartości AO (patrz ISO 15883).
Przykładowy proces czyszczenia maszynowego:
• 2 minuty płukania ciepłą wodą demineralizowaną (>40 °C)
• Podgrzać do temperatury dezynfekcji >93 °C*
• Utrzymywać w >90 °C przez 210 minut.

• Temperatury dezynfekcji odnoszą się do górnych i dolnych nastawień podczas dezynfekcji i możliwości
  programatora myjki ultradźwiękowej.

Należy pamiętać o różnicy pomiędzy:
• Sterylnością – termin bezwzględny (żaden żywy organizm nie jest w stanie przeżyć).
a
• Zdezynfekowaniem – w zasadzie czysty. Niektóre organizmy mogą przeżyć.
Zawsze należy stosować odpowiednią technikę sterylizacji/czyszczenia aby zapewnić narzędziom wymagany stan, niezbędny do ich użytkowania.

Czyszczenie zasadnicze

Manualne czyszczenie zalecane jest tylko w przypadku, gdy mechaniczne czyszczenie jest niemożliwe do wykonania, a narzędzia nie mają ruchomych połączeń i trudno dostępnych prześwitów bądź szczelin. Zalecane jest czyszczenie z wykorzystaniem myjki ultradźwiękowej
• Umieścić narzędzia w metalowym sicie tak by się nie stykały.
• Zanurzyć je całkowicie w roztworze enzymu czyszczącego.
• Wypełnić wszystkie wgłębienia roztworem.
• Po czyszczeniu ultradźwiękowym narzędzia wyjąć a wgłębienia, wywiercone otwory i gwinty opłukać zimną bieżącą wodą.
• Na koniec opłukać narzędzia zimną, demineralizowaną wodą.

Sterylizacja za pomocą autoklawu

Zalecana jest sterylizacja produktów przy użyciu metody stopniowanej próżni wstępnej (zgodnie z ISO 13060 / ISO 17665 i EN ISO 285) biorąc pod uwagę wymagania odpowiednie dla kraju.
• 3 fazy próżni wstępnej z ciśnieniem co najmniej o wartości 60 mbar
• ogrzewanie do temperatury sterylizacji typowo do 134 °C
• czas trwania: zwykle 5 minut
• czas schnięcia: minimum 10 minut
Powyższe specyfikacje są zaleceniami do sterylizacji parą. Specyfikacje te zostały zatwierdzone dla naszych ręcznych narzędzi chirurgicznych, badaniami o numerze SMP 23616 w obniżonych ustawieniach (132 °C, czas trwania 4 min). Mogą obowiązywać inne przepisy regionalne i krajowe oraz inne dyrektywy.

Przechowywanie

Należy używać jedynie znormalizowanych i zatwierdzonych opakowań i metod pakowania. Narzędzia powinny być pakowane w sposób wykluczający możliwość uszkodzenia sterylnej bariery. Nie należy wysyłać narzędzi w opakowaniach sterylnych (pakietach sterylnych) gdyż istnieje możliwość uszkodzenia opakowania i utraty sterylnego środowiska przechowywania.

Naprawa

Nie przeprowadzać samodzielnych napraw. Serwis i naprawy powinny być wykonywane tylko przez odpowiednio przeszkolony i wykwalifikowany personel. W razie potrzeby prosimy o kontakt z producentem lub autoryzowanym serwisem. Przed odesłaniem uszkodzonego narzędzia do naprawy, produkt powinien być dokładnie wyczyszczony
i wysterylizowany. Ponadto, do wysyłanego do naprawy narzędzia powinien być dołączony firmowy formularz protokołu zwrotu. Można go otrzymać w firmie MEDiVET/ Covetrus.

Praktyczne porady

1. Zabrudzenia niedoczyszczone przed sterylizacją głównie przy użyciu sterylizatora na gorące powietrze powodują utrwalanie się zanieczyszczeń oraz szybsze zużycie i korozję. Niedoczyszczone narzędzie nie może być traktowane jako sterylne
2. Zgodnie z nomenklaturą naukową nie ma stali która nie rdzewieje: Rdza – niejednolita warstwa produktów
   utleniania żelaza i jego stopów (np. stali) w wodzie, wilgotnej atmosferze lub gruncie, zawierająca głównie tlenki i wodorotlenki żelaza[1]. Taki proces niszczenia powierzchni metali jest zwany korozją. Potocznie termin „rdza” bywa też stosowany do określenia innych warstw produktów utleniania metali, w tym utleniania żelaza w gazach suchych lub utleniania stopów metali nieżelaznych (np. zgorzelina, śniedź, warstwy pasywujące). Przy wystarczającej ilości czasu, tlenu i wody, każda masa żelaza ostatecznie przekształca się w całości w rdzę i rozpada się[2]. Źródło: Rdza – Wikipedia, wolna encyklopedia
3. Używanie środków innych niż te przeznaczone do mycia narzędzi może doprowadzić do korozji chemicznej (rdzewienia) i uszkodzenia narzędzi
4. Pozostawianie narzędzi do wyschnięcia bez płukania ich w wodzie demineralizowanej przyspiesza proces korozyjny (nawet po 1 użyciu można napotkać rdzawe plamy). Dzieje się tak gdyż w wodzie znajdują się śladowe ilości tlenków i wodorotlenków żelaza które po odparowaniu cieczy pozostają na narzędziach, a pod wpływem warunków zewnętrznych utleniają się pozostawiając rdzawe naloty.
5. Zawsze należy używać narzędzi wielkością dopasowanych do procedur. Precyzyjny igłotrzymacz w rozmiarze 14 lub igłotrzymacz Castroviejo nie są przeznaczone do chwytania igły 40 mm. Nożyczki Iris 9 cm nie są przeznaczone do cięcia powłok brzusznych czy opatrunków.

Sposób przechowywania

W przypadku wysterylizowanych narzędzi należy zapewnić wszystkie warunki przechowywania zalecane przez producenta w celu utrzymania skutecznej bariery sterylnej. Narzędzia należy przechowywać w suchym miejscu, układając je w taki sposób aby aby jedno nie narażało na zniszczenie kolejnego.

Transport

Narzędzia należy przechowywać w zamknięciu w odpowiednio dopasowanym pojemniku zapewniającym bezpieczny transport. Powinno to zapobiec uszkodzeniu narzędzi.

Nie stosowanie się do powyższych praktyk i porad może doprowadzić do uszkodzeń narzędzi nie podlegających naprawie gwarancyjnej.

Od tysięcy lat psy i koty mieszkają z ludźmi i są ich głównymi towarzyszami. Dzisiaj psy i koty żyją na obszarach miejskich, są na diecie wysokowęglowodanowej i stoją przed podobnymi wyzwaniami stylu życia jak ludzie.

Zdrowie i dobre samopoczucie zwierząt towarzyszących

Zdrowie i dobre samopoczucie zwierząt towarzyszących, podobnie jak ich właścicieli, zależy od drobnoustrojów jelitowych. Częścią naszej odpowiedzialności za utrzymanie zdrowia i dobrego samopoczucia naszego pupila jest zapewnienie mu odpowiedniej opieki i zbilansowanej diety. Jednakże zmiany mikroflory mogą ułatwiać ekspozycję na patogeny i szkodliwy wpływ środowiska. Rozsądnym wyjściem jest więc poszukiwanie nowych sposobów do ochrony psów i kotów, a jednocześnie ich właścicieli przed patogenami.

Jelita jako centrum zdrowia

Objawy chorobowe jak skłonność do biegunek, infekcji czy podatność na stres mogą być również skojarzone z jelitami jako centrum zdrowia, ale skład flory jelitowej ma również duży wpływ na występowanie alergii i nietolerancji.

Biegunka jest z pewnością jednym z najczęstszych objawów chorobowych, z jakimi stykają się właściciele kotów i psów.

Określone szczepy probiotyczne i/lub ich określone kombinacje mogą być przydatne w żywieniu, terapii i opiece nad psami i kotami.

Suplementy probiotyczne okazały się przydatne w zapobieganiu i wspomaganiu leczenia ostrego

zapalenia żołądka i jelit, chorób zapalnych jelit oraz zapobieganiu alergiom u zwierząt domowych.

Źródła: Microbiota and probiotics in canine and feline welfare, 2015 Aug;34:14-23. doi: 10.1016/j.anaerobe.2015.04.002. Epub 2015 Apr 8., Łukasz Grześkowiak, Akihito Endo, Shea Beasley, Seppo Salminen

Higiena kotów

Koty to niezwykle czyste zwierzęta. W wyniku codziennej higieny osobistej połykają własne futro, które gromadzi się w żołądku w postaci kul włosowych (pilobezoarów).

Badania wykazały, że przeciętny krótkowłosy kot o wadze 4 kilogramów połyka około 75g sierści rocznie. Większość tego futra jest naturalnie wydalana, a reszta jest zwracana.

Sposoby minimalizowania problemów związanych z połykaniem sierści przez koty

Poniższe metody mogą pomóc zminimalizować problemy związane z połykaniem sierści: regularne szczotkowanie, podawanie (nawet kilka razy dziennie) karmy bogatej w błonnik lub specjalnej karmy (tzw. malt pasty), udostępnianie trawy dla kotów.

Pasty ze słodu lub oleju pobudzają jelita do pracy i działają przeczyszczająco, ułatwiając usuwanie kul włosowych.

Źródła: Aquatop, Haarballen bei Katzen

Probiotyki

Probiotyki to żywe i niezastąpione bakterie, które wykazują działanie prozdrowotne. Najczęściej wykorzystywane są probiotyki występujące w produktach mlecznych, tzw. bakterie kwasu mlekowego, takie jak lactobacillus czy bifidobakterie. Probiotyki przydatne dla kotów obejmują również Enterococcus faecium.

Zastosowanie i właściwości probiotyków

Aby probiotyki były skuteczne, bakterie probiotyczne muszą być odporne na działanie kwasu żołądkowego i enzymów trawiennych obecnych w jelicie cienkim. Dopiero, gdy dotrą żywe do jelita grubego, mogą wesprzeć florę jelitową, a tym samym pozytywnie wpływać na cały organizm.

Produkty probiotyczne i karmy uzupełniające wykazują pozytywny wpływ na zdrowie kotów na wielu płaszczyznach. Dieta probiotyczna może być na przykład pomocna w przypadku problemów z florą bakteryjną lub układem odpornościowym.

Pokarm probiotyczny może mieć korzystny wpływ na mikroflorę jelit. Pozytywny wpływ na florę jelitową to między innymi: hamowanie namnażania drobnoustrojów niepożądanych, ochrona przed patogenami, łagodzenie biegunek w infekcjach jelitowych, regulacja i stymulacja perystaltyki jelit w zaparciach.

Probiotyki działają profilaktycznie, wspomagając jednocześnie proces leczenia. Co więcej, probiotyki wspierają układ immunologiczny, zwiększając aktywność komórek organizmu. Tworzą mechanizmy obronne, które zwalczają obce szkodliwe substancje i patogeny, wspomagając organizm zwierząt w obronie przed czynnikami zakaźnymi.

Źródło: Katzenernährung: Brauchen Katzen Probiotika in der Ernährung?

Bakteryjne zapalenie dróg moczowych

Bakterie przedostające się przez cewkę moczową do pęcherza, gdzie mogą się rozmnażać i powodować stany zapalne nerek i dróg moczowych. Jeśli choroba rozprzestrzenia się poprzez moczowody, stan zapalny może również dotyczyć nerek i miedniczki nerkowej.

W przypadku łagodnego stanu zapalnego, mogącego powodować niewielki ból i częste oddawanie moczu, nerki oraz drogi moczowe przepłukiwane są płynami w ilości od dwóch do trzech litrów dziennie, wypłukującymi drobnoustroje. Produkty ziołowe w postaci karmy uzupełniającej mogą wspomagać ten proces.

Stosowanie ziół w terapii nawadniającej

Ze względu na działanie moczopędne, do terapii nawadniającej stosuje się różne preparaty roślinne: z liści brzozy, ziela pokrzywy, strąków fasoli, ziela nawłoci, pietruszki, korzenia perzu, skrzypu polnego, jagód jałowca, korzenia wilżyny ciernistej i liści ortosyfonu.

Nawłoć wykazuje nie tylko działanie moczopędne, ale łagodzi również skurcze nerek i dróg moczowych. Produkty zawierające nawłoć czy nasturcję działają bakteriobójczo oraz lekko antyseptycznie. Skrzyp jest bogaty w kwas krzemowy, który doskonale sprawdza się wspomagając leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów i reumatyzmu.

W przypadku bakteryjnych i/lub zapalnych chorób dróg moczowych zaleca się wspomaganie leczenia podawaniem produktów zawierających skrzyp polny. Skrzyp polny posiada właściwości przeciwzapalne i odwadniające, przydatne przy problemach z nerkami i układem moczowym. Skrzyp polny polecany jest do pobudzenia krążenia krwi i trawienia.

Źródła: Arzneipflanzen Anbau und Nutzen; Apotheken Umschau Acker-Schachtelhalm